Afgelopen week waren we een paar dagen in Denemarken. Al een paar jaar riepen we tegen elkaar dat we een keer naar LEGOLAND wilden en dit jaar was het eindelijk zover! We verbleven in een heel fijn huisje op het park “Skærbækcentret” in het zuiden van Denemarken. Vanuit daar zouden we een dag LEGOLAND doen en een dag LEGO House.
Er is niks dat me zo onzeker maakt dan het moederschap. Niet alleen naar mezelf toe maar ook naar mijn kinderen toe en daarmee ook naar de buitenwereld toe. Doe ik het allemaal wel goed? Elke dag maak ik keuzes die volgens mij het beste zijn in de hoop dat deze voor de kinderen ook het beste zijn. Maar is dat wel zo? En wanneer merk ik dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt? Hoe zorg ik ervoor dat mijn kinderen goed opgroeien?
Toen ik een paar jaar geleden een baan aangeboden kreeg leek me het super leuk om thuis te werken. Het zou om een paar avondjes gaan als mijn zoon op bed lag, het was leuk werk en ik kreeg er nog voor betaald ook. Inmiddels werk ik al bijna 4 jaar vanuit huis en zijn die paar uurtjes een paar dagen geworden. In de afgelopen jaren heb ik heel vaak gehoord: “wat heerlijk dat je thuis werkt, echt relax!” Ja, dat dacht ik ooit zelf ook…
Je wordt er met een beetje geluk meermaals voor gewaarschuwd en met nog meer geluk ontkom je er zoveel mogelijk aan. Je ontwijkt het gesprek, praat je eronder vandaan of loopt uit voorzorg met een grote boog om elke moeder heen. Als je ze wel hebt gesproken galmen hun woorden nog dagen in je hoofd na: de Moedermaffia. Heb jij ze al ontmoet?
Hij scheen roze met glitters te zijn, of blauw met een gouden randje. Hij scheen groots, meeslepend, emotioneel en vooral heel mooi te zijn; de roze wolk. Ik zag hem niet. En hoewel het op dat moment voelde als falen begin ik inmiddels te begrijpen dat ik zo gek nog niet ben. Dat die roze wolk vaak niet zo roze is als ons is beloofd. Dat het geen schande is als je niets van die roze wolk ziet in de kraamperiode. Dat roze met zwarte stippen ook goed is.