Doe ik het wel goed?

Eigenlijk ben ik het meest van m’n stuk gebracht als mijn kinderen boos op me zijn. Ik weet natuurlijk dat zij dingen uit emoties roepen maar toch doet het pijn en brengt het me aan het twijfelen. Als m’n dochter een dag aan het huilen is en m’n zoon boos is op alles in de wereld moet ik mezelf wel eens terugfluiten.

Ik werk hard en veel en soms moet ik gas teruggeven voor de kinderen. Aan de andere kant hebben ze alle 2 een klein gat in hun hand en ben ik zelf dol op LEGO, dus het extra werken heeft ook zo z’n voordelen. Toch laten de kinderen duidelijk merken als het een keer genoeg is. Niet alleen op dat vlak, maar ook met andere dingen. We overleggen hier thuis heel veel en als zij het ergens echt niet mee eens zijn of zich ergens rot bij voelen proberen we compromissen te sluiten. Dat klinkt heel zweverig, maar voor ons werkt het goed.

Helaas gaat dat er niet bij iedereen in, ik las pas op Facebook een discussie over waarin iemand zei dat je je kind absoluut niet als vriend mag zien en andersom. Jij bent de baas (waf!) over je kind en je kind hoort te gehoorzamen. Respect moeten ze hebben! Dat liet me nadenken, want voor hun vriendjes moeten ze toch ook respect hebben? Waarom mogen ze hun opvoeders dan niet ook als vrienden zien? Vrienden vertrouw je, vrienden respecteer je en vrienden heb je lol mee. Je doet bij vrienden ook niet iets dat ze niet leuk vinden, want daar kleven ook gevolgen aan. Net zoals bij je ouders. Voor mij is het heel logisch dat ik deels ook vriendschappelijk met mijn kinderen omga.